I’M BAAAAACK!!

Het heeft even geduurd, maar hier is dan eindelijk weer een nieuwe blog. Sinds 2 mei heb ik al niks meer geschreven, maar dat komt meer omdat er niet iets groots op de planning stond. Het leven kabbelt hier gewoon een beetje door, waarbij ik heb gemerkt dat ik sleur begon te krijgen. Tijd voor verandering en deze is er nu. Vanaf 2 mei is er natuurlijk wel een bult gebeurt, dus hieronder alle gebeurtenissen op een rijtje gezet:

3 mei
Iedere woensdag wordt er altijd een sport georganiseerd. Hierbij wordt het volleyballen en voetballen per week afgewisseld. Dus iedere twee weken kun je hier lekker volleyballen en hier heb ik mij maar eens voor aangemeld. Gewapend met Linda, Miranda en Annieke ben ik vol enthousiasme op het veld gaan staan. We hebben niet gewonnen, maar dat komt omdat wij twee mensen in ons team kregen die niet op hun plek bleven staan. Het gaf wat irritaties, omdat ik hiervoor veel te competitief ben. Ik moet en zal winnen en iedereen moet zijn steentje bijdragen. Dat was helaas niet het geval, maar desondanks was het heerlijk om even bezig te zijn. Stiekem was dit gewoon even oefenen voor de vakantie met Lynette. Misschien kan ik dan ook wat punten scoren met een smash ;)

4 mei
Deze dag staat bij mij nooit in het teken van herdenking, maar in het teken van feest, want mijn vader is jarig! ‘’Feest’’ klinkt heel slecht op deze dag en begrijp mij niet verkeerd, want ik heb respect voor de mensen die wel willen herdenken. Alleen gebeurt dit niet in huize Padberg, want een verjaardag is ook waardig om gevierd te worden. Vooral die van mijn vader, want ook hij mag wel eens in het zonnetje gezet worden. Volgens mij is dat ook dit jaar goed gelukt, al was ik er niet bij. Voor mijn vader heb ik uiteraard een ballon geregeld en voor zover ik weet, zweeft Karel de Koe nog steeds ergens rond in de woonkamer. Uiteraard hebben we nog geskypet, terwijl ik mijn noedels aan het eten was. Tip aan alle noedel-liefhebbers: NIET SLURPEN! Ik kreeg namelijk een noedel in mijn oog en deze actie kon het niet zo waarderen. De noedels waren al scherp voor mijn mond, dus je kunt je voorstellen dat dit 10x zo hard aankwam voor mijn oog.

5 mei
Vandaag eindelijk de souvenirshop gevonden hier in Paramaribo! Ik had al bijna de moed opgegeven, maar ik heb nu eindelijk mijn pakje speelkaarten met de Surinaamse vlag. Dit was echter niet het mooiste van mijn dag. Mijn bezoek aan de supermarkt krijgt de stempel als hoogtepunt. Alhoewel, misschien meer de fietstocht naar huis vanaf de supermarkt. Laat ik bij het begin beginnen: de meesten weten wel dat wij nu midden in het regenseizoen zitten; de grote regentijd. Het was even droog, dus ben ik op de fiets gestapt naar de supermarkt. Achteraf bleek dit een slechte keuze, want wat volgde was een hoosbui van 45min. In het begin heb ik al eerder de fout gemaakt door het besluit te nemen toch te gaan fietsen, maar van die fout heb ik geleerd. Ik heb dus 45min voor de supermarkt gestaan, toen ik eindelijk ietwat blauwe lucht zag. Met nog wat kleine drupjes ben ik op de fiets gestapt. Hierop volgde het hoogtepunt van de dag. De wegen stonden helemaal vast met verkeer, omdat grote straten volledig ondergelopen waren. Ik zag het water en heb al fietsend direct mijn sandalen uitgetrokken en in de hand gehouden. De zijkant van de weg was niet meer te zien dus vanaf dat moment was ik een auto. Ik maakte nog net geen ‘’vroem-vroem’’ geluiden. De auto’s stopten en hierdoor werd ik gedwongen om af te stappen. Ik stond uiteindelijk midden op de weg, op blote voeten met water dat nog hoger stond dan mijn enkels. Ik moest denken aan het gezegde ‘’hoog water verwachten’’ en moest lachen omdat ik een korte broek aanhad. Ik ben op blote voeten doorgefietst en verder redelijk droog thuis aangekomen.

6 mei
Wij zijn met de groep naar een kerkdienst geweest in de basiliek. Ondanks dat ik al 3 maanden in SU ben, heb ik de basiliek nog nooit van binnen gezien. Het was voor mij de eerste keer binnen en het was prachtig. Onvoorstelbaar dat ze zoiets kunnen maken van hout en het zo warm kunnen laten aanvoelen (en dan bedoel ik niet in temperatuur). De dienst was zoals je hem in NL zou verwachten. Alleen enkele liederen waren anders en er was aan het einde nog een gezang in het Sranan. Het orgel is helaas afwezig i.v.m. restauratie.

7 mei
Vandaag een speciaal menu: tapas. Ieder huis had heerlijke gerechten gemaakt en volgens Surinaamse begrippen uiteraard teveel. Het smaakte echt heerlijk en het was enorm gezellig om samen eten te maken voor elkaar.

9 mei
Songfestival! Het hele songfestival zelf vindt ik minder leuk dan het appen met mijn ouders en zussen. Het is een soort traditie geworden dat wij allemaal kijken vanuit ons eigen huis en vervolgens de groepsapp helemaal volgooien met onze mening en uitgebreid verslag doen aan de mensen die niet kijken. Dit betekent dat een zeker persoon 495 appjes had gemist van de eerste halve finale alleen al. Toen was NL nog niet eens aan de beurt. Moet je maar niet gaan slapen…

10 mei
Vanaf vandaag is de groep iets uitgedund: 4 van ons zijn vertrokken voor 5 dagen Aruba. Dit betekende wel dat de hardloopmaatjes van Jolijn weg waren en ik verplicht mee moest. Met tegenzin heb ik sportkleren aangetrokken en ben ik meegegaan. Uiteindelijk 2km gerend en een groot stuk gelopen. Stiekem voelde dat wel erg lekker en de keren erna ben ik ook weer meegegaan. In de avond was er een teleurstelling, want we wilden de kip proberen waar onze landen coördinator zo lovend over sprak. Ze waren er vandaag helaas niet, dus dat werd troostvoedsel: pizza! Toen ik ’s avonds dacht lekker in mijn bedje te kruipen, zag ik nog een indringer: een plakkikker. Voorzichtig heb ik hem naar buiten gelokt in de hoop dat hij niet op mij zou springen. Mission accomplished!

11 mei
Een heerlijke ontspanningsdag. Samen met Ellen, Linda & Jolijn ben ik naar de Thermen Hermitage geweest. Hier heb ik een heerlijke Hamam behandeling gekregen (of zoals ze het hier schrijven: Haman). Het was echt heerlijk genieten en nadien voelde ik mij van top tot teen schoon.

12 mei
Nogmaals bedankt voor het pakketje mama!! Hij is binnen en met de 48 stroopwafels kan ik wel weer even vooruit 

15 mei
Onze bovenburen zullen bijna vertrekken naar huis. Ze hebben ons getrakteerd op heerlijke pannenkoeken en we hebben gezellig bij elkaar gezeten. Op 17 mei zal het dus wat stiller zijn vanuit de bovenverdieping. Het was altijd enorm gezellig en we hebben veel met elkaar gelachen. Ik ga jullie missen, maar we houden contact!


Het is nu 3 maanden geleden dat ik vertrokken ben uit NL en mijn reis is nu alweer bijna voorbij. Nog een maand hier in SU en dan heb ik nog 2 weken vakantie met mijn zus. Het is gek hoe snel de tijd voorbij is gevlogen. Soms voelt het nog als gisteren dat ik met mijn ouders op het treinstation stond en dat mijn vader een selfie wilde maken en per ongeluk de zelfontspanner van 10sec erop had staan. Gek om te bedenken dat ik 8.000km verderop een leven heb opgebouwd en mij helemaal heb aangepast aan de cultuur die hier heerst. Hierbij heb ik mijzelf enkele weken geleden erop betrapt dat ik het gedrag van de mannen verdedigde tegenover mijn vader en dat ik één van mijn eigen vragen nog steeds niet kan beantwoorden. Enkele weken geleden vroeg ik aan Jolijn om 3 dingen te benoemen die ze niet gaat missen als ze terug is in NL. Ze kon al snel antwoord geven, maar ik zit nu twee weken later nog steeds te denken over het derde ding. De mannen en de geur hier staan op plaats 1 en 2. Welk aspect op plaats 3 komt, ben ik nog niet uit. Er zijn hier uiteraard dingen waarvan ik denk: ‘’Hè bah’’. Maar niet dat ik het ga missen als ik terug ben. Alles werkt hier anders en het heeft altijd een doel of een betekenis. De dingen die ik wel ga missen zijn wel duidelijk: de rust, ontspannenheid, klimaat, de beestjes (gek genoeg), maar vooral de verdraagzaamheid. In NL merk je daar toch veel minder van. Dat gefluit, gesis en geschreeuw van de mannen is voor mij nu normaal geworden. Hierbij sprak ik zelfs mijn vader tegen dat het normaal is en probeerde ik uit te leggen waarom dat zo gaat hier. Het is alleen moeilijk te begrijpen wanneer je hier niet bent geweest. Net zoals ik het nog niet begreep voordat ik vertrok, maar het is voor mij nu een nieuwe wereld geworden. Eentje met meerdere culturen, omgevingen en waarheden. Eentje waarbij ik mij volledig heb aangepast en nu kan ik zelfs niet uitleggen waarom dingen hier gaan zoals ze gaan. Het is voor mij een extra realiteit en een besef dat een cultuur niet uitgelegd kan worden en dat men deze mee moet maken voordat begrepen kan worden hoe dingen in elkaar steken. Voor mij is het een nieuwe realiteit en deze laat mij ruimer naar de wereld kijken dan ooit tevoren.