Expeditie Kaieteur Falls

Het plan was om dit blog volledig te besteden aan de trip van afgelopen weekend. Nu kwam ik er net achter dat ik op 17 mei voor het laatst iets op papier heb gezet, dus dat gaat deze blog iets langer maken. Alvast mijn excuses voor het ongemak ;)

Het begon allemaal op 19 mei… **flashback** Rond 15:45u werd ik wakker gemaakt, omdat we zouden vertrekken naar Leonsberg (Ja… Ik doe hier aan middagdutjes. Ze zijn nodig). Snel wat andere kleren aangetrokken, wat spullen bij elkaar in een tas gegooid en ‘’hop’’ de taxi in. Aangekomen bij Leonsberg zijn we op de boot gestapt. Onze bootsman stuurde ons over de rivier richting een man die vis aan het vangen was. Daarna gingen we dolfijnen spotten, maar dan zonder de dolfijnen. Ik heb gelukkig wel enorm genoten van de boottocht en heb bijna de hele weg op de punt van de boot gezeten. Daarbij heb ik een nieuwe rugleuning ontdekt: de Lindå. De nieuwste rugleuning en is nu bij IKEA verkrijgbaar. Wel redelijk duur, maar deze zit echt heerlijk comfortabel!

Al snel kwamen we aan bij Braamspunt. Dit is een strand waar veel schildpadden zich laten zien en eieren komen leggen. Deze komen natuurlijk niet op klaarlichte dag aan land, want dat zou te makkelijk zijn. We moesten dus even wachten… Ik had wat tijd voor mezelf en begon met een stok in het zand te schrijven. Eerst mijn naam en daarna heb ik Linda geholpen om haar tekening af te maken (Lees: ik zette er een hartje bij). Nog wat plaatjes schieten en het eten werd opgediend in de nostalgische witte bakjes (ik weet nog steeds niet zeker of het piepschuim is of niet). We hebben gegeten bij zonsondergang en al snel werd het donker. Bij schemering nam de gids ons mee en al snel kwamen we een andere groep tegen. Ze zeiden dat we niet door mochten lopen, omdat een schildpad bezig was het strand op te klauteren. Ik zag uiteraard niks met mijn nachtblindheid, maar andere zagen een zwarte schim in de verte bewegen. Toen we door mochten lopen kon ik stukje bij beetje steeds meer zien van het dier. Het werd groter en groter en groter en groter en toen dacht ik bij mezelf: dat beest is ‘huge’! Uiteindelijk stond ik naast de zogenaamde lederschildpad en werd ons vertelt dat dit vrouwtje nog jong (en dus klein) is. De gidsen gaven ons wat rood licht, zodat we foto’s konden maken. Wit licht mag absoluut niet, omdat je hiermee de schildpad verblindt en ze hierdoor de zee niet meer terug kan vinden.

De schildpad gaat dan een slopend proces door: ze moet een gat graven met de ‘’achter flippers’’, totdat ze niet meer bij de bodem kan. De gidsen zeiden na een tijdje dat ze nu eieren ging leggen. Iedereen sprong op en wat volgde was echt enorm bizar. Een lederschildpad die eieren aan het leggen was, met ongeveer 30 mensen eromheen met camera’s en mobiele telefoons. Iedereen probeerde het beste plekje te bemachtigen om een goede video te maken van de eieren die in volle vaart als pingpongballen het gat in rolden. Het dier leek hier niet van op te kijken en ging rustig door alsof er niemand mee zat te kijken. Na het leggen, maakte ze het gat weer dicht en ging ze weer richting de zee. Dat laatste gedeelte vond ze nog wel lastig en een gids heeft haar even de juiste weg gewezen.
Nu komt het slechte nieuws: de eieren van deze schildpad zullen nooit uitkomen. Ze liggen te dicht aan de zee en bij vloed zal het gat vollopen met water en zullen de eieren ‘verdrinken’.


Vervolgens komen we aan bij 24 & 25 mei. Op deze dagen heb ik trainingen verzorgd aan de MLZ’ers van alle basisscholen. Hierbij heb ik veel kennis kunnen overdragen en gaf ik hen casussen en dilemma’s met verschillende onderwerpen om te oefenen met deze kennis. Veel van de MLZ’ers zijn gekomen en bij de evaluaties heb ik hoge cijfers gekregen. Iedereen was tevreden en ze weten nu beter hoe ze de kinderen kunnen ondersteunen bij de problematiek die ze tegenkomen in de ontwikkeling. Er was zelfs één iemand die het volgende had opgeschreven: ‘’En we verwachten u spoedig terug’’. Echt enorm lief!! 

De week van 29 mei is enorm snel voorbij gegaan. Iedere dag een andere school en bij thuiskomst direct alles weer bijwerken in verslagen. Die week heb ik mij wel aangemeld voor trip naar de Kaieteur Falls in Guyana. Deze trip heb ik afgelopen weekend gedaan, maar wilde ik eigenlijk al veel eerder doen. Gelukkig kwam er op Facebook een oproep voorbij van 3 meiden die nog mensen erbij zochten. Uiteindelijk waren we met 8 personen, maar een dag van tevoren kregen we te horen dat er 2 mensen niet mee konden. Er waren niet genoeg plekken vrij in het vliegtuigje dat ons naar de waterval zou brengen. Met nog 6 mensen over, werd ik op vrijdagochtend om 03:15u opgehaald. Met een rit van ongeveer 3u kwamen we aan bij de veerpont die ons de grens over zou varen. Bij het inchecken is hier nog iemand afgevallen, omdat hij zijn vaccinatiebewijs van de gele koorts niet heeft meegenomen. Zonder deze kom je het land gewoon niet in. Met 5 personen kwamen we dus aan in Guyana en begonnen de gesprekken te gaan over ‘Expeditie Kaieteur Falls’ en wie de volgende was die af zou vallen. Alsof we meededen aan Expeditie Robinson en er iedere dag een persoon weggestemd zou worden. Het was ook wel een beetje grappig…

Vanaf de veerpont in Guyana was het nog 3 à 4 uurtjes rijden naar de hoofdstad: Georgetown. Onderweg kregen we nog een heerlijke lunch in een Hindoestaans restaurant. Rond 15u kwamen we aan bij het hotel en mochten we ons even opfrissen en uitrusten. Vervolgens ben ik in slaap gevallen en werd ik om 16:00u pas weer wakker. In de namiddag hebben we Zeedijk opgezocht en daar heerlijk aan het strand gezeten en van de zonsondergang genoten. Onze dag eindigde bij een Mall waar we hebben gegeten en de rest van de groep tickets heeft gehaald voor de bioscoop. Dit heb ik even overgeslagen, want ik was bekaf en morgen zouden we weer vroeg vertrekken. Ik bleef lekker in het hotel met wat puzzelboekjes en muziek en heb heerlijk genoten..

Zaterdagochtend was er een heerlijk ontbijt bij het hotel en daarna hebben we de stad opgezocht. Onze gids nam ons mee naar alle plekken die een persoon gezien moet hebben van de stad: het museum, souvenirshops, de kathedraal en de bazaar. Er was veel verschil met Suriname, zowel positief als negatief. Het voelde in het begin enorm gek om weer in een land/stad te zijn waar je de weg niet kent en dat ik Engels moest spreken. Het went gelukkig wel en al snel heb je dan hele gesprekken met de verkoper van een souvenirshop waar je een armbandje haalt. Ze zijn enorm vriendelijk en stellen je veel vragen. We liepen terug naar de bus, hebben lunch gehaald (Guyanese roti) en zijn naar het vliegveld gegaan. De vliegtickets hadden we al, dus we moesten onszelf en de tassen nog wegen en konden binnen wachten (en dus ook lunchen). Het vliegtuigje had plek voor 12 personen. Ik telde in de wachtkamer en kwam toch echt uit op 13 mensen. Zou dit dan het moment zijn waarop de volgende persoon wordt weggestemd?? Gelukkig niet, want onze piloot had een co-piloot nodig. Sarah kreeg een promotie en mocht voorin gaan zitten. We hadden perfect weer en het uitzicht over de stad en de amazone was echt prachtig!

Nadat we geland waren, konden we ons opfrissen in het huis en al snel gingen we richting de watervallen. Op 3 verschillende platforms kon je het water naar beneden zien donderen. Het leek wel in slow motion te gebeuren. Met een enorme vaart keldert het water naar beneden en stroomt het door een prachtige vallei verder. De zon scheen heerlijk en hierdoor was er ook een regenboog te zien bij de waterval. Ik heb enorm kunnen genieten van het mooie uitzicht.
(De Kaieteur Falls is één van de hoogste ‘single drop’ watervallen in de wereld. Dat kan ik dus ook even mooi afvinken van mijn lijstje.)

Terug bij het huis heb ik mij even opgefrist en wat gegeten. Als laatste liep ik terug naar het vliegtuigje. Iedereen was al ingestapt en ik wilde net aanstalten maken om ook in te stappen, toen ik zag dat de piloot naar mij zat te kijken. Hij vroeg aan mij: ‘’Do you want to co-pilot?’’. Ik stond even stil en kreeg de grootste glimlach op mijn gezicht die ik maar kon maken. ‘’YES, I WANT TO CO-PILOT!!!!!!’’. Enkele minuten later zat ik, als een kind zo blij en helemaal hyper, voorin het vliegtuigje. Een uur lang heb ik genoten van het prachtige uitzicht (daar hoort ook de piloot bij) en mocht ik zien hoe het is om op te stijgen en te landen. Ik mocht natuurlijk zelf niet vliegen, al heb ik dat wel geprobeerd :P.

Terug in de stad was er nog tijd om de botanische tuin te bewonderen. We hebben hier lekker even rondgelopen en zijn gaan eten bij de Chinees. Dan bedoel ik ook echt daadwerkelijk de Chinees en niet de Chinees in Suriname waar we altijd chocola halen. Bij het hotel hebben we nog wat gedronken en op zondag zijn we om 03:30u weer vertrokken richting de veerpont die ons weer naar Suriname zou brengen. Het was nog even spannend of iedereen de douane door zou komen, maar uiteindelijk zijn we met 5 mensen weer gearriveerd in Paramaribo. Er zijn dus 5 finalisten in Expeditie Kaieteur Falls. Het was een spannende race en ik zie u graag terug bij het volgende seizoen.

TO BE CONTINUED…