De eerste dagen
Door: Jillian
Blijf op de hoogte en volg Jillian
19 Februari 2017 | Suriname, Paramaribo
Hallo allemaal,
Een bericht vanuit (soort van) zonnig Suriname. De reis hierheen was al een hele onderneming. Donderdagochtend werd ik om 05:00u wakker gemaakt door mijn moeder. Om 06:16u vertrok ik dan echt alleen met de trein naar Schiphol. Tot op het laatste moment blijven zwaaien naar mijn ouders en het avontuur was begonnen. Mijn eerste obstakel moest ik al overwinnen: de NS. Gelukkig geen problemen en ik kwam aan op Schiphol. Nu was het alleen nog maar bagage wegbrengen en zelf zorgen dat je door de douane kwam. Direct paniek toen ik erachter kwam dat ik vergeten was mijn fles water leeg te gooien. Gelukkig was de medewerker daar zo vriendelijk om dat voor mij te doen, zodat mijn fles alsnog mee kon... Na ongeveer 9u te hebben gevlogen waren we dan eindelijk op het vliegveld. We werden onthaald met regen! Nou... Lekker dan... Maar tegelijkertijd had de regen ook wel wat. Het gaf je wel direct een indruk van het weer en het was wel lekker om wat water te voelen op je huid na zo'n lange reis. Je kon hierdoor ook direct de bomen en het gras ruiken, want het vliegveld ligt een eindje van de stad af. Uiteindelijk hebben we een uur gewacht voordat we aan de beurt waren bij de douane. De bagageband was al gestopt en alle koffers waren er door de medewerkers al afgehaald. Het duurde blijkbaar te lang...
Vervolgens zaten we met 16 mensen (incl. koffers) in een busje waarvan ik het gevoel had dat deze dat allemaal niet kon trekken. Vanaf het vliegveld was het direct omschakelen: links rijden. Bij de eerste rotonde ging het in de bus al los: dit was gek. Het duurde bijna een uur voordat we bij het huis waren en onze spullen weg konden zetten. Gelukkig had het gammele busje genoeg kracht om ons hier af te zetten.
Het huis waar ik in zit bestaat uit 4 appartementen voor 2 pers. Het is kleinschalig en het sanitair en meubels ogen wat primitief, maar het is alles wat je nodig hebt. Er is stromend water (en godzijdank ook warm water), een plek om te zitten, een plek om te koken en een plek om te slapen. Wat wil een mens nog meer? Ohja... Een huisdier is wel fijn, want dan voel je je niet zo alleen. Ons kamrawintje houdt ons gezelschap. We hebben alleen nog geen naam voor hem. De muggen, kakkerlakken, spinnen, mieren, muizen (of het was een rat?) en al het andere ongedierte zijn niet zo gewild, maar die krijg je er gratis bij. En als Nederlander mag ik niet klagen over gratis dingen. Er was iets met een gegeven paard en in de bek kijken. Daarnaast zorgt onze badkamer er ook voor dat we op gewicht blijven. Wanneer we namelijk onder de douche staan, kijken we recht in de spiegel. Toch handig om je lichaam tijdens het douchen even te checken op rare plekken en of je al bruin wordt.
Op vrijdag zijn we met z'n allen van het huis op pad gegaan. Uiteindelijk hebben we 10km van onze schoenen afgesleten, maar al wel veel gezien. Ik was echter niet zo blij met de verbrande plek in mijn nek, maar: eigen schuld, dikke bult. Insmeren is een must, vooral op plekken waar zelfs je haar nog voor hangt en wanneer de zon niet schijnt. Het was aan het eind van deze dag wel moeilijk. Het klimaat is anders, je kent er niemand, alles is onbekend en je moet uiteraard ook goed voor jezelf zorgen. Daarnaast ben je nog moe van het tijdsverschil en alle indrukken. Het is een enorme cultuurshock en deze heeft er wel ingehakt. Gelukkig ging het vandaag al beter en hebben we lekker gewandeld en zijn we in de binnenstad geweest. Aan het eind van de dag bespreken we altijd even ons hoogtepunt en dieptepunt van de dag. Het scheelt enorm om een groep te hebben waarmee je goed kan praten en die je in de gaten houdt. Zo krijg je direct een knuffel of een schop onder de kont wanneer je deze nodig hebt (en ja, die waren al nodig).
Sinds vandaag gaat het een stuk beter en zit ik al beter in mijn vel. Het went al wel dat er constant geclaxonneerd wordt wanneer wij over straat lopen, of dat mensen uit de auto gaan hangen om toch even ''goedendag dames!'' naar ons te schreeuwen. Maar als je er echt helemaal bij wilt horen, dan hoef je eigenlijk alleen maar een auto met deuken en missende onderdelen aan te schaffen. Zolang de claxon het maar doet...
Tot zover de eerste indruk... Tot de volgende keer!
Een bericht vanuit (soort van) zonnig Suriname. De reis hierheen was al een hele onderneming. Donderdagochtend werd ik om 05:00u wakker gemaakt door mijn moeder. Om 06:16u vertrok ik dan echt alleen met de trein naar Schiphol. Tot op het laatste moment blijven zwaaien naar mijn ouders en het avontuur was begonnen. Mijn eerste obstakel moest ik al overwinnen: de NS. Gelukkig geen problemen en ik kwam aan op Schiphol. Nu was het alleen nog maar bagage wegbrengen en zelf zorgen dat je door de douane kwam. Direct paniek toen ik erachter kwam dat ik vergeten was mijn fles water leeg te gooien. Gelukkig was de medewerker daar zo vriendelijk om dat voor mij te doen, zodat mijn fles alsnog mee kon... Na ongeveer 9u te hebben gevlogen waren we dan eindelijk op het vliegveld. We werden onthaald met regen! Nou... Lekker dan... Maar tegelijkertijd had de regen ook wel wat. Het gaf je wel direct een indruk van het weer en het was wel lekker om wat water te voelen op je huid na zo'n lange reis. Je kon hierdoor ook direct de bomen en het gras ruiken, want het vliegveld ligt een eindje van de stad af. Uiteindelijk hebben we een uur gewacht voordat we aan de beurt waren bij de douane. De bagageband was al gestopt en alle koffers waren er door de medewerkers al afgehaald. Het duurde blijkbaar te lang...
Vervolgens zaten we met 16 mensen (incl. koffers) in een busje waarvan ik het gevoel had dat deze dat allemaal niet kon trekken. Vanaf het vliegveld was het direct omschakelen: links rijden. Bij de eerste rotonde ging het in de bus al los: dit was gek. Het duurde bijna een uur voordat we bij het huis waren en onze spullen weg konden zetten. Gelukkig had het gammele busje genoeg kracht om ons hier af te zetten.
Het huis waar ik in zit bestaat uit 4 appartementen voor 2 pers. Het is kleinschalig en het sanitair en meubels ogen wat primitief, maar het is alles wat je nodig hebt. Er is stromend water (en godzijdank ook warm water), een plek om te zitten, een plek om te koken en een plek om te slapen. Wat wil een mens nog meer? Ohja... Een huisdier is wel fijn, want dan voel je je niet zo alleen. Ons kamrawintje houdt ons gezelschap. We hebben alleen nog geen naam voor hem. De muggen, kakkerlakken, spinnen, mieren, muizen (of het was een rat?) en al het andere ongedierte zijn niet zo gewild, maar die krijg je er gratis bij. En als Nederlander mag ik niet klagen over gratis dingen. Er was iets met een gegeven paard en in de bek kijken. Daarnaast zorgt onze badkamer er ook voor dat we op gewicht blijven. Wanneer we namelijk onder de douche staan, kijken we recht in de spiegel. Toch handig om je lichaam tijdens het douchen even te checken op rare plekken en of je al bruin wordt.
Op vrijdag zijn we met z'n allen van het huis op pad gegaan. Uiteindelijk hebben we 10km van onze schoenen afgesleten, maar al wel veel gezien. Ik was echter niet zo blij met de verbrande plek in mijn nek, maar: eigen schuld, dikke bult. Insmeren is een must, vooral op plekken waar zelfs je haar nog voor hangt en wanneer de zon niet schijnt. Het was aan het eind van deze dag wel moeilijk. Het klimaat is anders, je kent er niemand, alles is onbekend en je moet uiteraard ook goed voor jezelf zorgen. Daarnaast ben je nog moe van het tijdsverschil en alle indrukken. Het is een enorme cultuurshock en deze heeft er wel ingehakt. Gelukkig ging het vandaag al beter en hebben we lekker gewandeld en zijn we in de binnenstad geweest. Aan het eind van de dag bespreken we altijd even ons hoogtepunt en dieptepunt van de dag. Het scheelt enorm om een groep te hebben waarmee je goed kan praten en die je in de gaten houdt. Zo krijg je direct een knuffel of een schop onder de kont wanneer je deze nodig hebt (en ja, die waren al nodig).
Sinds vandaag gaat het een stuk beter en zit ik al beter in mijn vel. Het went al wel dat er constant geclaxonneerd wordt wanneer wij over straat lopen, of dat mensen uit de auto gaan hangen om toch even ''goedendag dames!'' naar ons te schreeuwen. Maar als je er echt helemaal bij wilt horen, dan hoef je eigenlijk alleen maar een auto met deuken en missende onderdelen aan te schaffen. Zolang de claxon het maar doet...
Tot zover de eerste indruk... Tot de volgende keer!
-
19 Februari 2017 - 09:52
Gerda Padberg:
Hoy, Jillian. Mooi reisverslag ik heb ervan genoten ...je moet een mooi boek schijven ik ga er helemaal in mee !wat een onderneming een echt avontuur.Groetjes oma -
19 Februari 2017 - 10:02
Mama:
Leuk geschreven en mooie foto's al gemaakt. Geniet nog een paar dagen van je vrije tijd, want vanaf dinsdag moet er gewerkt (Ahum) worden. Veel plezier met z'n allen en gelukkig krijg je die knuffel. De schop onder de kont nu al nodig gehad? Iets met een goed begin..... ;) Maak er een mooie tijd van. xxxx Mama -
19 Februari 2017 - 16:06
Petra:
Hoi Jillian
Leuk om te lezen hoe het met je gaat. Krijg er al een mooi beeld van. Ook fijn dat je al beetje gewend raakt. Heel veel plezier....gr. Van mij x
-
20 Februari 2017 - 20:56
Lorette:
Heej Jill, wat geweldig allemaal. Wat een indrukken en wat een avontuur! Ik kijk uit naar je volgende verslag en heb er alle vertrouwen in dat je je er heel gauw thuis zult gaan voelen. Zet 'm op meid! -
21 Februari 2017 - 09:59
Omapa:
Hai schat,
alle berichten gezien en gelezen, foto's gezien, wat is het daar mooi en armoedig tegelijk. Geniet er nog van en wij wachten op de volgende berichten. Smeer je in het vervolg beter in. Dikke knuffel, Omapa xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
