De rode bosaap

Afgelopen week heb ik mijn bezoeken bij de verschillende basisscholen afgerond. Het is interessant om de verschillen te zien op de scholen waar ik ben geweest. Daarbij heb ik nu veel informatie van de MLZ’ers (Medewerker Leerlingenzorg) gekregen over de aanpak van probleemkinderen en de vele kinderen die blijven zitten. Veelal zorgt de thuissituatie ervoor dat een kind zich misdraagt op school. De MLZ’ers zijn hierbij enorm betrokken en helpen de kinderen (samen met de ouders als zij komen opdagen). Enkele MLZ’ers verlenen nog extra zorg aan de kinderen. Zo is er een MLZ’er die de kinderen naar huis brengt als er geen taxi is en helpt zij zelfs nog de kinderen die al op het voortgezet onderwijs zitten met hun faalangst. Er zijn zelfs oud-leerlingen die al volwassen zijn en studeren die langskomen om even gedag te zeggen. Het is ontzettend mooi om te zien dat zij zoveel indruk achterlaat bij de kinderen. Iedere MLZ’er is er om het beste uit de kinderen te halen en hen extra te ondersteunen.
Mijn vakgebied ontbreekt hierbij aan alle kanten. Er is geen enkele informatie of deze ligt stof te vangen op een boekenplank waar al tijden niemand is geweest. Of ze zijn de sleutel kwijtgeraakt van de deur… In ieder geval is er veel behoefte aan meer informatie en wat extra vaardigheden.
Deze informatie heb ik afgelopen vrijdag doorgenomen met de projectleider van de MLZ. Hierbij zijn we tot de conclusie gekomen om ook de Remedial Teachers (RT) te betrekken bij de trainingen. Op sommige scholen werken zij in een team en overlappen de werkzaamheden elkaar. Daar komt ook bij kijken dat sommige scholen geen MLZ’er hebben en alleen maar een RT’er. Hierbij bereik ik meer mensen en meer scholen: 2 vliegen in één klap dus… Of is het win-win…?

Na het gesprek van afgelopen vrijdag ben ik de stad in gegaan. Hierbij had ik duidelijk doel voor ogen: ik moest en zou een rood shirt vinden. Hier kom ik later op terug ;)
Eenmaal thuisgekomen heerlijk taart gegeten vanwege een verjaardag! De monchou-taart smaakte heerlijk, zag er verrukkelijk uit en was ook nog eens perfect op het bord geserveerd: het leek wel alsof ik bij La Place zat te eten. Het was in ieder geval wel de kwaliteit van La Place ;)
In de avond lekker de BBQ aangestoken met wat kolen, aanmaakblokjes, deodorant (hierdoor ging die uit…) en een hele hele hele hele hele hoop geduld. Uiteindelijk was het een geslaagde avond met voor de anderen veel drank. Helaas niet voor mij i.v.m. mijn antibiotica kuur. Het was anders wel een spannende avond geworden..
Op zaterdag vierde mijn zus haar verjaardag. In de ochtend (SU-tijd) werd ik gebeld door mijn moeder via Skype. Mijn pakketje was gearriveerd. Het gezicht van mijn zus via Skype was onbeschrijflijk toen zij de deksel van het pakketje haalde en er een grote Minion ballon de lucht in ging. ‘’Bob’’ heeft nu een prachtige plek aan de lamp gekregen. Met uiteraard een zweefgarantie van 7 dagen, aldus Greetz. Het is de eerste familiaire gelegenheid van thuis die ik via Skype moet meemaken. Het hakte er hierbij nog wel even extra in dat ik iedereen begin te missen en ik toch echt aan de andere kant van de wereld zit. Desondanks vermaak ik mij nog prima hoor… Maak je geen zorgen :)

Op zondag gingen we ziplinen. Zonder stroom, heb ik mijzelf 's ochtends in rood gehesen. Voor de mensen die niet hebben opgelet: dit is het vervolg over dat rode shirt.. En ja, het rode shirt was nodig. Ik moest mijn reputatie van rode bosaap even hooghouden. Eenmaal aangekomen moesten we wachten, maar dit was het meer dan waard. Eenmaal in het harnas mochten we even oefenen en vervolgens mochten wij ons de bomen in begeven. Enkelen van de groep waren best bang, maar ook zij hebben heel dapper hun angsten overwonnen. Van boom naar boom hebben we het parcours afgelegd, waarbij het toegestaan was om bij 2 lijnen te stunten. Als een echte aap hing ik ondersteboven in mijn harnas om mij vervolgens halverwege de lijn te herstellen en op tijd te remmen. Wat een beleving!! Helaas hiervan geen foto’s, aangezien ik mijn camera niet mee durfde te nemen. Reden hiervoor was een man van een groep voor ons die helemaal doorweekt aan de overkant van het water overkwam. Voordat we naar huis gingen, heb ik telefonisch alvast pizza besteld voor Lisa en mij. Het was maar goed dat de pizza er was bij terugkomst, want mijn maag was behoorlijk van streek. Onze chauffeur had enkele drankjes op en was iets enthousiaster dan de heenweg. Hij was aan het dansen achter het stuur en wij gingen hier gezellig in mee. Het was een waar feestje in de auto waarbij er zelfs geremd werd op de maat van de muziek. Die maat was behoorlijk snel, dus je kunt je voorstellen dat we ons even vasthielden. Nadat onze chauffeur al meerdere malen de file probeerde te ontwijken door over het fietspad te gaan, hebben we hem gezegd dat wij geen haast hebben en liever niet willen dat hij dat nog een keer doet. Zijn argument: ‘’In Suriname rijdt iedereen zo.. We bellen, appen, doen alles achter het stuur.’’ Ondanks dat argument reed hij op de juiste rijstroken en kwamen we veilig thuis. Eind goed, al goed.