Afscheid nemen bestaat niet

17 juni 2017: ik heb Suriname achter mij gelaten en ik schrijf deze blog vanaf een balkon in Bonaire.

De afgelopen 4 maanden waren een enorm avontuur. Ik ben gedropt in Suriname zonder iets te kennen of te weten over de gang van zaken. Ik weet nog dat de eerste maand enorm choquerend was. Je kunt je niet voorstellen hoe anders het in Suriname is en het is ook slecht uit te leggen. Plekken die we toen voor het eerst zagen, zijn nu bekende plekken en ik weet de weg te vinden. Er zijn zelfs momenten geweest waarop ik de taxichauffeur moest vertellen hoe hij het beste kon rijden. De eenrichtingswegen kreeg ik echter de afgelopen maand pas door. Deze zijn overal, maar het is lastig te onthouden welke straat welke kant op gaat en hoe je ergens kunt komen door een andere straat te nemen.

Bij vertrek uit Nederland weet ik nog dat ik enorm nerveus was voor de cultuurshock die mij te wachten stond. Uiteindelijk viel dit mee en het heeft mij verbaasd hoe snel je lichaam en je brein zich aanpassen aan de nieuwe manier van leven. Je tempo gaat stukje bij beetje langzamer en ook je spreken past zich aan. Deze laatste weken heb ik mijzelf (en ook anderen) betrapt op Surinaams taalgebruik. Constant ‘’zeg maar’’ in een zin zetten en dan eindigen met ‘’toch’’. Om nog even een extra bevestiging te krijgen. Alle aanpassingen zijn zo geleidelijk gegaan, dat ze pas opvallen wanneer je gaat terugblikken op het begin.

De laatste week in Suriname had ik compleet volgepland. Ik probeerde er voor te zorgen om mijzelf zoveel mogelijk afleiding te geven om de zenuwen te bedwingen. De datum van vertrek kwam echter steeds dichterbij en uiteindelijk kun je er dan niet meer onderuit. Woensdag was ik dus enorm nerveus.. Gelukkig gingen we die dag nog op trip: kanoën. De tocht zelf stelde niet veel voor, maar we hebben wel enorm veel lol gehad. Met z’n tweeën in een kano over de rivier peddelen, lekker zwemmen en apen spotten. De gidsen waren ook nog zo gek om een kano bijna te laten zinken en dat maakte de dag compleet. Bij thuiskomst kon ik iedereen in Nederland nog spreken. Het was fijn om nog even te kletsen met thuis om de laatste dingen af te stemmen. In de avond hadden we het laatste avondmaal. Dit keer op een woensdag i.p.v. donderdag en ook zonder wijn, maar het was een geslaagde avond.

Ik wilde liever nog niet vertrekken, maar donderdagochtend was het dan zo ver. Met mijn goede gedrag stond ik om 5:30u naast mijn bed om mij klaar te maken. Alles ging goed, totdat ik de gemiste oproepen zag. Het bleek dat mijn vervoerder naar het vliegveld mij meerdere keren had geprobeerd te bellen om te laten weten dat mijn vlucht naar Curaçao 3u later zou vertrekken. Op de site van de vliegmaatschappij stond helemaal niks en ook mijn travel agent wist van niks. Uiteindelijk was het dan toch echt zeker dat mijn vlucht later zou vertrekken. Ik zou dan pas om 16:30u aankomen in Curaçao en mijn vlucht van 16:55u naar Bonaire niet meer kunnen halen. Jeetje… Wat een gedoe weer. Uiteindelijk heb ik via InselAir mijn vlucht kunnen omboeken naar een latere vlucht van 21:25u. Uiteraard voor een extra prijs… Zolang ik er maar kom; de rest boeit me niks. In Nederland zou ik als een kip zonder kop rondjes hebben gerend en zou ik helemaal in paniek zijn geraakt. Nu zat ik redelijk rustig achter mijn laptop uit te zoeken hoe ik dit het beste kon regelen. Ik heb zelfs nog een ontbijt-break ingelast en ben lekker buiten gaan zitten met 2 broodjes. Suriname heeft mij veel geleerd..

Uiteindelijk werd ik om 8:45u opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Het afscheid van de rest van de groep viel gelukkig mee. Het wegrijden in de bus gaf een dubbel gevoel. Aan de ene kant wilde ik de bus uitspringen en m’n spullen pakken en zou ik in Suriname blijven. Aan de andere kant wilde ik ook graag vertrekken om mijn zus te zien en nieuwe plekken te ontdekken. Dit avontuur is nu voorbij en het is tijd voor een nieuwe!

Eenmaal op het vliegveld waren er geen problemen en heb ik uiteindelijk prima vluchten gehad. Bij iedere douane-poort heb ik een gezellig praatje gehouden met de douanier. Die mensen achter mij maar wachten terwijl ik in volle glorie vertelde wat ik heb gedaan in Suriname en wat ik nu kom doen in Bonaire en Curaçao. Ach… Ik heb geen haast en die andere mensen ook niet. Met behoorlijk wat extra stempels in mijn paspoort kwam ik 30min eerder aan in Bonaire dan gepland. Snel een taxi in en na 15min rijden was ik dan bij het resort. Mijn zus zat al voor de ingang te wachten… Direct een dikke knuffel en nu samen een week genieten hier!