Acclimatiseren en ervaren

Hallo allemaal,
De eerste week in SU is voorbij en ik ben weer wat ervaringen rijker.

Het duurde even, maar het is mij gelukt om contact te leggen met mijn opdrachtgever. Na lang wachten op een reactie via de mail, ben ik maar naar het hoofdkantoor gegaan zonder afspraak. Ik wist het adres en had via Google Maps een prachtige route gevonden om te lopen. Eenmaal de straat gevonden, was het gebouw nergens te bekennen. De eerste persoon die ik vroeg wees mij de weg, maar eenmaal daar weer aangekomen, nog steeds geen hoofdkantoor van het EBGS. De volgende persoon wist helemaal niet over welke organisatie ik het had en de derde persoon stuurde me wel naar het EBGS, maar niet naar het onderdeel van onderwijs. De bewaker daar is met mij meegelopen en eindelijk zag ik daar het gebouw. Het was het gebouw waar ik al 3x langsheen was gelopen en daar zelfs mensen had gevraagd waar het stond. ''Juist... Oké dan. Het bordje is ook niet erg groot''. Het hoofdkantoor zat op de bovenverdieping en daar werd mij gezegd dat mijn opdrachtgever pas om 12u daar zou zijn. ''Dat is over anderhalf uur.'' In de tussentijd wat te eten en drinken gehaald en een hoed aangeschaft. Die zon brandt toch wel een beetje. Om 12:15u kwam ik weer terug. Ze was er nog niet, maar ik mocht daar wachten. Ik kreeg direct een gebakken banaan met saté in mijn hand gedrukt en een beker met wat frisdrank. In NL vind ik de gebakken banaan altijd vreselijk, maar hier in SU is die heerlijk! Een ander soort banaan doet wonderen. Ook enorm vriendelijk dat ik wat te eten kreeg. Weer die gastvrijheid van dit land wat mij verbaast. De kans om te weigeren kreeg ik niet. Het eten was al in mijn hand gedrukt.

Uiteindelijk kwam mijn opdrachtgever niet en ben ik met haar telefoonnummer weer naar buiten gegaan. Normaal gesproken zou ik dan de taxicentrale bellen, maar ik wilde een andere manier proberen. Dus ik stak mijn hand op en schreeuwde keihard ''TAXIIII'' naar de eerste beste gele auto van 1660 die ik kon zien. De taxi kwam aanrijden met een behoorlijke snelheid, maar wilde toch stoppen voor mij. Met piepende banden kwam hij tot stilstand. Ik voelde mij vereerd dat de taxichauffeur zijn banden opofferde om mij naar huis te brengen. Eenmaal thuis was ik stiekem toch wel trots op mijzelf. Alleen op stap gaan voor een hele middag is toch wel iets anders dan met een groep. Wanneer ik alleen over straat loop voel ik mij meer een toeristische attractie, dan een stagiaire. Je krijgt als Bakra (blanke) behoorlijk wat opmerkingen naar je hoofd geslingerd. Blik vooruit en 10km dom kiek'n was mijn motto. ''Niet aankijken Jillian, gewoon doorlopen''. Er zijn natuurlijk ook mensen die wel enorm vriendelijk zijn en netjes goedendag zeggen. Hierop reageer ik wel met netjes een ''goedenmorgen, -middag, -avond''. Een simpele ''hallo'' zoals in NL is hier niet netjes. Wanneer ik hier over straat loop, doet het mij denken aan het dorp waar ik ben opgegroeid. Mensen hier kijken elkaar aan en wanneer men elkaar daar passeert wordt er gegroet. In de stad in NL is dit echter wel wat anders. Elkaar vermijden en vooral geen oogcontact maken. Stel je voor dat je wat moet zeggen tegen een vreemde!!

Afgelopen week is ook de klusjesman langs geweest voor wat mankementen hier en daar. Wanneer er een deur klemt in NL zouden veel klusjesmannen de deur eruit halen en opnieuw afstellen. Hier in SU wordt daar wat gemakkelijker mee omgegaan. Hier wordt er simpelweg een stuk van de deur geschuurd et voilà! De deur klemt niet meer.

Gisteren zijn we met de groep naar Brownsberg geweest. Dit is een natuurgebied in Brokopondo. De reis erheen was eigenlijk het grootste avontuur. Zodra we in de bus stapten werd er direct gezegd dat er bandenpech was en dat we eerst naar de garage gingen. De band werd daar verwisseld en we konden verder op weg. Eenmaal goed onderweg was er een harde knal te horen. De mensen achterin konden de knal voelen: klapband. De chauffeur ging even kijken en stapte daarna weer in. Onze bus had dubbele achterbanden waarvan rechtsachter eentje lek was. We moesten ons gewicht maar verplaatsen naar de linkerkant en zoveel mogelijk voorin gaan zitten. Het klapperde enorm hard achterin de bus. Dat was nog niet het enige wat spanning gaf; we kregen ook nog te maken met het inhaalgedrag van Surinamers op een éénbaansweg. Waar menig bestuurder in NL al vol gespannen, claxonnerend en remmend in de auto zit, laten Surinamers simpelweg het gas los. Met nog enkele meters over zie je de tegenliggende auto weer terug voegen op zijn eigen rijbaan. Er wordt niet geclaxonneerd en achteraf wordt er ook niet in de auto geschreeuwd: ''WAT EEN IDIOOT!!''.

Voordat we op Brownsberg arriveerden moesten we nog 30min over een bosweg. De weg was in sommige gevallen te klein voor de bus en takken schraapten langs alle kanten van de bus. De kuilen in de weg waren zo diep dat er soms een schrapend geluid te horen was: de onderkant van de auto raakte de weg. Eenmaal aangekomen was het een prachtig park. Het uitzicht was geweldig en daarna kregen we ook nog eens een heerlijke Surinaamse maaltijd: pom, sopropo en kip (uiteraard geserveerd op een bedje van rijst).
De weg naar de watervallen was ook enorm mooi, maar ook enorm stijl en hobbelig. Daarnaast was er ook modder en hierdoor was het glad. Dit was goed voor het groepsgevoel, want we hielpen elkaar om naar beneden te komen. Onderweg kwam ik samen met de gids nog wat lianen tegen. Hier kon je perfect in klimmen en voelde ik me heel eventjes als Jane van Tarzan. Ook kwamen we veel dieren tegen: een Konkoni (konijn) en allerlei soorten vogels. De waterval was prachtig en we konden ons even opfrissen. De weg erheen was zweten, maar dat was het waard. Alleen nu moesten we diezelfde weg weer terug omhoog. Toen we boven kwamen hebben we nog 2 brulapen gespot die in de boomtoppen zaten te dineren. Wat was ik blij dat ik de verrekijker had meegenomen.

Op de terugweg mocht ik op de bijrijdersstoel zitten. Die bosweg was wel echt een spektakel. Op een gegeven moment had ik zelfs een heuse tak in mijn handen die achter de spiegel bleef klemmen. Van de chauffeur had ik de taak van navigator gekregen: ''Moeten we hier links of rechts?'', vroeg hij aan mij. ''Rechtdoor. Dat is de toeristische route'', antwoordde ik doodleuk. Oké, daar had hij niet veel aan, maar hij moest wel lachen. ''Dan de chauffeur maar voorzien van snoepjes'', dacht ik. Hij wilde alleen de rode. ''Nou... Vooruit dan maar'' ;).

Al met al was het een goede week. Dinsdag heb ik een afspraak met mijn opdrachtgever en ik hoop dan snel te beginnen met mijn stage.

Tot de volgende keer!