Het ''hoort'' er allemaal bij

Missie: iedere week een blog schrijven. Resultaat: gefaald… Voor nu een blog van 2 weken waarbij ik alle interessante dingen erin zal proppen en het zo kort mogelijk ga houden.

Laat ik beginnen met Holi Phagwa op maandag 13 maart. Nationale feestdag waarbij ik dus lekker een extra dagje weekend had. Het feest begon al op zondagavond: de Holika Dahan. De Holika staat voor het kwade en deze wordt verbrand. Denk hierbij aan het Nederlands paasvuur en dat deze in 10 seconden weg is waarbij er brandende stukken omhoog vliegen en deze richting de mensen weer naar beneden komen. Het hele proces was interessant om mee te maken, omdat deze dag niet zo bekend is als Holi Phagwa zelf. Deze dag kennen veel mensen, omdat er met kleurrijk Phagwa-poeder wordt gegooid (lees: gesmeten). Het is een geweldig feest met veel bezigheden en bezienswaardigheden. Daarnaast was er een feestterrein op het Onafhankelijkheidsplein met goede muziek waarbij iedereen met poeder smeet en het goed vertoeven was. Aan het eind van de dag kwam het poeder mij letterlijk de neus uit. Daarnaast mocht ik de hele week nog rondlopen met een pluk roze haar. Beetje afwisseling is nooit gek.

Het eerste interessante wat er daarna in mijn agenda stond was een afspraak met mijn opdrachtgever en onze landencoördinator. Dit gesprek is enorm goed gegaan, ondanks mijn roze haar. Mijn opdracht bestaat nu uit het bezoeken van 4 andere scholen om ook hier de MLZ’er (medewerker leerlingenzorg) te observeren. Dan kan ik vanaf april mij gaan voorbereiden om in 2 dagen trainingen te geven aan alle MLZ’ers (dat zijn er 30) om hen uit te leggen hoe zij de logopedische oefenboekjes moeten gebruiken.

In het weekend van 17 maart ben ik met de groep op cultuurtrip geweest. Dit was 3 dagen naar het binnenland om hier back-to-basic te verblijven. Om er te komen moesten we 3uur rijden met de bus om vervolgens in een korjaal te stappen en voor 1,5 tot 2uur op de rivier te varen. Bij aankomst konden we onze spullen wegzetten en gingen we op weg naar het naastgelegen dorp Botopasi. Het dorp is niet groot, maar je kan en zult er verdwalen als er niet iemand bij je is die de weg weet. De eerste indruk van het dorp deed mij denken aan alle documentaires over Afrika en hoe de mensen daar wonen in afgelegen dorpen. Ze leven hier in kleine houten huizen (wij zouden het hutten noemen) met deuren waar alleen dwergen rechtop door kunnen lopen. Geesten kunnen niet bukken, dus die houden ze hiermee fijntjes buiten. Voor veel dingen gebruiken ze de rivier: kleding wassen, afwas doen, etensresten (vooral botten) weggooien en zelf baden. Let wel op dat je het eten een eindje weggooit, want zoals een medestudent zei: anders zit je tijdens het baden zo onder de bami slierten. Op zaterdag zijn we bij het Saramaccaans museum geweest. Hier kregen we informatie over de geschiedenis en de cultuur van de Saramaccaners (dat zijn de nakomelingen van de marrons en dit waren slaven die de bossen in zijn gevlucht). In de avond was er een cultuuravond in het dorp. Bij Kiekplace (zo heet de lokale bar) was er muziek en werd er veel gedanst. Hier kregen we te maken met de andere cultuur en deze was vreemd voor ons. Kinderen van 8 stonden tegen ons aan te schuren en ook de meisjes maakte heupbewegingen waarvan menig Nederlander versteld zou staan dat die heupen nog vastzitten. Na een gesprek met iemand uit het dorp hebben we gehoord dat dit totaal niet seksueel bedoeld is en dat dit bij de cultuur hoort. Geen achterliggende gedachte, gewoon aangeleerd gedrag. Weer een voorbeeld van hoe een cultuur iemand vormt tot wie die is. De volgende dag werden vuilniszakken omgetoverd tot poncho’s om met het korjaal de hevige regenbuien te trotseren. Gelukkig had ik daadwerkelijk een poncho en regende het onderweg gelukkig niet. Bij het uitstappen begon het echter wel te gieten, waarbij iedereen in 10 seconden doorweekt was. Alsof de natuur de gemiste kans even goed wilde maken. Het was een weekend om nooit te vergeten. Een paar dagen zonder internet (überhaupt geen mobiel) en stroom was echt heerlijk om te ontspannen en om even niet door een scherm te leven. Het laat je weer zien dat je thuis enorm veel luxe hebt en dat je ook zonder deze luxe kan leven. Je geluk maak je zelf en dit zit echt in een klein hoekje.

De rest van de week valt er niet veel te vermelden. Wel heb ik vandaag mijn abonnement van het zwembad stopgezet, omdat het water dat ik 1,5 week geleden in mijn oor kreeg toch wat bacteriën bij zich had. Deze vonden mijn linkeroor een geweldige broedplek, wat resulteert in een oorontsteking. Op het moment dat mijn trommelvlies het niet meer accepteerde, kon ik niet meer naar een huisarts vanwege het weekend. Dat resulteerde weer in een weekend vol met pijn waarbij ik niks kon horen met links, behalve de tinnitus (ahum… oorsuizen). Ook was alles zo opgezwollen dat ik mijn kaak niet meer kon openen en geen kracht meer kon zetten bij het kauwen. Deze week gaat een antibioticakuur van 7 dagen korte metten maken met de ‘ooh zo geliefde’ bacteriën en kan ik hopelijk weer normaal horen. Voor nu weet mijn trommelvlies nog niet zo goed wat het moet doen. Het is nog in conclaaf of het wel of geen trilling door moet sturen wat ervoor zorgt dat ik constant een ‘plop’ hoor wanneer ik aan het kauwen ben. Naja… Ik hoor in ieder geval nog wat…