Beleven, observeren & leren

Een drukke week is voorbij en bij stage is alles zo goed als wel opgestart. Laat ik maar beginnen met het tripje van afgelopen weekend, want niemand houdt ervan om te praten over werk.

We hadden met de groep een tweedaagse trip naar Bigi Pan geboekt. Dit betekent: groot meer. Dit keer met een (soort van) APK gekeurd busje op reis naar Nickerie. Onderweg nog gestopt in Groningen. Helaas geen studenten en overvolle cafés, maar een rustig dorpje met wat bewoners die aan het vissen waren op piranha’s. Je kreeg wel direct een Hollands gevoel van het plaatsje. Na een paar uur rijden (en zonder klapband dit keer) kwamen we aan op de plek waar we over moesten stappen op een bootje. We moesten nog even de boot over de helling trekken en vervolgens kwamen we na een tijdje varen op het meer.

We verbleven hier in een woning op het water. Mijn vader zou zich de ogen uitgekeken hebben over de bouwwijze en de ingenieuze oplossingen om alles met hout te bouwen. Het zag er in ieder geval prachtig uit (vooral de hangmatten). In de middag hebben we flamingo’s gespot en een visnet gespannen. Na het (heerlijke) Surinaamse eten gingen we in het pikkedonker het bootje weer opzoeken om kaaimannen te spotten. Met wat gegil achterin de boot (er sprongen vissen de boot in) kwamen we op een plek waar de kaaimannen vaak zitten. Uiteindelijk vonden we een slang; een boa. Deze mochten we vasthouden en hierna gingen we, behoorlijk teleurgesteld, weer terug. Helaas geen kaaiman, maar wel een hangmat voor de nacht. Het duurde even voordat ik mijn plekje had gevonden, maar uiteindelijk heerlijk geslapen in de hangmat. Totdat een hoosbui deze pret ruw verstoorde. Uiteindelijk toch maar binnen in bed gaan liggen, waarvan je de veren in je heup voelde prikken. Desondanks was het een heerlijke nacht waarbij je het geruis van het water hoorde, de wind voelde op je gezicht en ik me even waande in Kroatië waar ik met mijn familie altijd aan het water stond met de caravan en ik en mijn zussen sliepen in een tent.

De volgende dag gingen we het visnet ophalen en er was een goede vangst! Er zaten best veel krabben en vissen in het net. De krabben waren enorm levendig en liepen constant (doodleuk) de emmer weer uit om op ontdekkingstocht te gaan in ons bootje. Uiteindelijk heb ik de moed verzamelt en er zelf ook eentje opgepakt, vastgehouden en terug gesmeten in de emmer.
Hierna in een ander gebied vogels spotten en in de Atlantische Oceaan nog een modderbad, maar deze sloeg ik over. Ik had de dag ervoor al in een kajak gezeten en gezwommen zonder dat ik het zoute water af kon spoelen. Mijn huid kon deze actie niet zo waarderen. Terug in het huisje hebben we onze spullen gepakt en lekker nog wat gegeten. Er stond vis op het menu. Waar zou die nou vandaan komen? ;) Op de terugweg heerlijke koude kokos gehad en hierbij Dexter mogen ontmoeten: een doodshoofdaapje. Dexter was tam en vond het geen probleem om zichzelf uit te nodigen op je schouder en even lekker mee te genieten van de koude kokos door je rietje te jatten. Hij was wel echt enorm schattig en we hebben enorm om hem gelachen. Bij thuiskomst direct onder de douche gegaan om het zoute water eindelijk af te spoelen. De dagen erna voelde mijn huid nog steeds stroef aan…

Dan over mijn stageplek. Ik loop stage op de Christiaan Davidschool en ik ga iedere dag lekker op de fiets naar school. De scholen beginnen hier om 7:45u en eindigen om 12:45u. In de tussentijd zijn er ook nog 2 pauzes. Wat een luizenleventje zou je denken. Nou… Dat is niet zo. Het onderwijs hier is grotendeels hetzelfde gebleven sinds dat Suriname onafhankelijk werd. Vanaf de kleuterschool (groep 1 en 2 in NL) wordt het de kinderen al geleerd om samen te spelen, respect te hebben voor iedereen en te spreken met 2 woorden (ja juffrouw, nee juffrouw). Iedereen staat gelijk en pesten komt hier ook niet voor. Netjes werken staat hier centraal: wanneer een kind niet netjes werkt of wanneer een som teveel ruimte inneemt, dan krijgt het dat te horen.

De oudere kinderen hebben enorm veel discipline en ze werken hard. Niemand praat door elkaar en er heerst absolute rust in de klas. Was dat in NL maar zo. Het schoolhoofd is enorm betrokken bij de kinderen en bij ‘niet gewenst gedrag’ worden direct de ouders ingeschakeld. Het is goed om te zien dat zij hierin betrokken worden.

Het is mijn taak om hier de Medewerker Leerlingenzorg (MLZ’er) te ondersteunen. Ik leer haar om logopedische problematiek bij de kinderen te observeren en om de ‘’simpele’’ problemen zelf te behandelen en ook ouders hierin te begeleiden. Tot nu toe gaat dat goed en heeft zij al veel samen met mij geobserveerd.

Aan het eind van de schooldag gaat iedereen naar huis, tenzij het regent. Als je spullen je lief zijn, dan wacht je nog even. Afgelopen week ben ik van school weggefietst toen het nét droog werd. Ik hoopte dat ik het naar huis kon halen tussen de buien door. Nou… Helaas. Net toen ik een weg insloeg die volledig blank stond, kwam het letterlijk met emmers water naar beneden gieten. Als ik zou zeggen dat ik thuiskwam als verzopen kat, is dat nog een understatement. Alles was compleet doorweekt: ieder kledingstuk wat ik droeg kon je uitwringen (en dan bedoel ik ook echt ELK kledingstuk). Daarnaast was er een héérlijk voetenbadje ontstaan in mijn schoenen. Ik heb er enorm om gelachen, maar de volgende keer wacht ik toch maar even..